รายละเอียดข้อมูลวิจัย

การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงบรรยาย(Descriptive Research) แบบการศึกษาความสัมพันธ์เชิงพยากรณ์ (Predictive Correlation Studies) มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1) ความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยส่วนบุคคล และปัจจัยด้านสถานการณ์ กับการปฏิบัติของพยาบาลกุมารเวชกรรมเกี่ยวกับสิทธิของผู้ป่วยเด็ก โรงพยาบาลศูนย์ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ สังกัดกระทรวงสาธารณสุข 2) ศึกษาตัวแปรที่สามารถร่วมกันพยากรณ์การปฏิบัติของพยาบาลกุมารเวชกรรมเกี่ยวกับสิทธิของผู้ป่วยเด็ก โรงพยาบาลศูนย์ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ สังกัดกระทรวงสาธารณสุข กลุ่มตัวอย่าง คือ พยาบาลกุมารเวชกรรมทั้งพยาบาลวิชาชีพและพยาบาลเทคนิคระดับประจำการ ที่มีประสบการณ์ในการปฏิบัติงานอย่างน้อย 1 ปี ในหอผู้ป่วยเด็กอายุ 7 – 14 ปี ทั้งหอผู้ป่วยสามัญ พิเศษ และวิกฤต โรงพยาบาลศูนย์ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ สังกัดกระทรวงสาธารณสุข ทั้ง 6 แห่ง ได้แก่ โรงพยาบาลขอนแก่น โรงพยาบาลมหาราชนครราชสีมา โรงพยาบาลบุรีรัมย์ โรงพยาบาลสุรินทร์ โรงพยาบาลสรรพสิทธิประสงค์ และ โรงพยาบาลอุดรธานี จำนวน 179 คน

                เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสอบถามที่ผู้วิจัยสร้างขึ้นประกอบด้วย ข้อมูลทั่วไปของกลุ่มตัวอย่าง การรับรู้เกี่ยวกับสิทธิของผู้ป่วยเด็ก ปัจจัยด้านสถานการณ์ ได้แก่ นโยบาย และ การสนับสนุนจากผู้บริหาร และการปฏิบัติของพยาบาลกุมารเวชกรรมเกี่ยวกับสิทธิของผู้ป่วยเด็ก ผู้วิจัยนำเครื่องมือไปตรวจสอบความตรงตามเนื้อหา โดยผู้ทรงคุณวุฒิ 6 คน ทดลองใช้เครื่องมือกับพยาบาลกุมารเวชกรรม ทั้งพยาบาลวิชาชีพและพยาบาลเทคนิคในโรงพยาบาลสระบุรี จำนวน 30 คน หาค่าความเที่ยงของแบบสอบถามการรับรู้ แบบสอบถามปัจจัยด้านสถานการณ์ ได้แก่ นโยบาย และการสนับสนุนจากผู้บริหาร และแบบสอบถามการปฏิบัติเกี่ยวกับสิทธิของผู้ป่วยเด็ก โดยใช้สูตรสัมประสิทธิ์แอลฟาของครอนบาค ได้ค่าความเที่ยงของแบบสอบถาม 0.70, 0.73 และ 0.77 ตามลำดับ เก็บรวบรวมข้อมูลโดยส่งแบบสอบถามด้วยตัวเองและทางไปรษณีย์ ได้รับแบบสอบถามที่สมบูรณ์กลับคืนมา 173 ฉบับ คิดเป็นร้อยละ 96.65 วิเคราะห์ข้อมูลโดย การแจกแจงความถี่ หาค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน สัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบพอยท์ไบซีเรียล  สัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สัน และสถิติถดถอยพหุแบบขั้นตอน(Stepwise Multiple Regression)

                ผลการวิจัยพบว่า

1.       พยาบาลกุมารเวชกรรมร้อยละ 90.2 มีการรับรู้เกี่ยวกับสิทธิของผู้ป่วยเด็กอยู่ในระดับดี

ร้อยละ 71.1 มีการรับรู้นโยบายเกี่ยวกับสิทธิของผู้ป่วยเด็ก อยู่ในระดับดี ร้อยละ 85 มีการรับรู้เกี่ยวกับการสนับสนุนจากผู้บริหาร อยู่ในระดับดี และร้อยละ 71.7 มีการปฏิบัติเกี่ยวกับสิทธิของผู้ป่วยเด็ก อยู่ในระดับดี

2.       ปัจจัยส่วนบุคคล ได้แก่ การรับรู้ และจำนวนบุตร มีความสัมพันธ์ทางบวก ใน ระดับปานกลาง

และระดับต่ำ ( r  = 0.471 และ 0.285 ตามลำดับ) กับการปฏิบัติของพยาบาลกุมารเวชกรรมเกี่ยวกับสิทธิของผู้ป่วยเด็ก อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 ส่วนระดับการศึกษา และการได้รับการอบรมหรือประชุมวิชาการเกี่ยวกับสิทธิของผู้ป่วยเด็ก ไม่มีความสัมพันธ์กับการปฏิบัติของพยาบาลกุมารเวชกรรมเกี่ยวกับสิทธิของผู้ป่วยเด็ก

3.       ปัจจัยด้านสถานการณ์ได้แก่ นโยบาย และกาสนับสนุนจากผู้บริหาร มีความสัมพันธ์ทางบวก

ในระดับปานกลางและระดับต่ำ(r = 0.306, 0.257 ดามลำดับ) กับการปฏิบัติของพยาบาลกุมารเวชกรรมเกี่ยวกับสิทธิของผู้ป่วยเด็ก อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ0.01

4.       การรับรู้ นโยบาย และจำนวนบุตร สามารถร่วมกันพยากรณ์การปฏิบัติของพยาบาลกุมารเวช-

กรรมเกี่ยวกับสิทธิของผู้ป่วยเด็ก ได้ร้อยละ 33.0 ที่ระดับนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 และการรับรู้เกี่ยวกับสิทธิของผู้ป่วยเด็ก เป็นตัวพยากรณ์ที่ดีที่สุดต่อการปฏิบัติของพยาบาลกุมารเวชกรรมเกี่ยวกับสิทธิของผู้ป่วยเด็ก (Beta = 0.414) รองลงมาได้แก่ นโยบาย (Beta = 0.234) และจำนวนบุตร (Beta = 0.221)